सधैँ अकालमै ज्यान

    • पुष २४, २०७८
    • ६८५ पटक पढिएको
    • गमक पाेस्ट

    माया आचार्य

    नेपालमा महिला हिंसाका घटना न्यूनीकरण भएको छैन । किनकि समाजमा लैङ्गिक हिंसा, घरेलु हिंसा, जबरजस्ती करणी, बोक्सीको आरोप, चेली बेचबिखन, यौन हिंसा, तेजाब आक्रमण, छाउपडी, देउकी, झुमा राख्ने, बालविवाह, दाइजोको निहुँमा यातना दिने र हत्या गर्नेजस्ता क्रियाकलापले नेपाली महिला हिंसाको सिकार बन्न बाध्य छन् । देशमा जस्तोसुकै परिवर्तन भए पनि महिलालाई हेर्ने दृष्ट्रिकोणमा परिवर्तन हुन सकेको छैन । एक्काइसौँ शताब्दीमा समेत महिला अझै आत्मनिर्भर र सक्षम हुन नसक्नुका कारण हरेक खालको हिंसा सहन बाध्य छन् ।laxmi-lugadhune-sabun 1

    महिलामाथि हुने लैङ्गिक हिंसा, शारीरिक, मानसिक र यौनजन्य हिंसा चरम उत्कर्षमा पुगेका छन् । महिला आफ्नै श्रीमान् तथा परिवारका सदस्यबाटै सुरक्षित छैनन् । निर्दोष महिला अनायासै आफ्नो ज्यान गुमाउन बाध्य छन् । २०७७ असार २ गते हेटौँडा घर भएकी सुस्मिता केसीलाई बिहे गरेको ६ महिनामै श्रीमान्को दुर्घटनामा परी मृत्यु भएपछि मानसिक तथा शारीरिक तनाव दिएर रहस्यमय ढङ्गले हत्या गरियो । उहाँको हत्यामा घर परिवारको संलग्नता भएको प्रहरीको अनुसन्धानबाट पुष्टि भएको छ ।

    पछिल्लो समय तराईमा दाइजोको निहुँमा शृङ्खलाबद्ध रूपमा श्रीमान् तथा परिवारका सदस्य मिलेर हत्या गरेका घटना सार्वजनिक भएका छन् । २०७८ वैशाख ४ गते चितवनमा सविता भण्डारीको रहस्यमय ढङ्गले मृत्यु भयो, उहाँलाई श्रीमान् तथा परिवारका सदस्य मिलेर हत्या गरेको आरोप माइती पक्षको छ । उहाँलाई झुण्डिएर आत्महत्या गरेको भनी घरपरिवारका सदस्य पन्छिएका छन् । के कारणले यो घटना भयो भनी अनुसन्धानतिर लागेनन् । उहाँको न्यायका लागि माइती पक्ष, आफन्त तथा छिमेकीहरूले नारा जुलुस गरे तर सत्यतथ्य बाहिर आउन सकेन ।

    त्यो घटना सेलाउन नपाउँदै बुटवलमा पोखरा माइती भएकी विष्णु बरालले बिहे गरेको २७ दिनमै ज्यान गुमाउनुभयो । उहाँ आफ्नै घरमा मृत फेला पर्नुभयो । माइती पक्षले श्रीमान् र परिवारका सदस्य मिलेर दाइजोका निहुँमा हत्या गरेको आरोप लगाएको छ तर घरपरिवार यो कुरा स्वीकार्न तयार छैनन् । उहाँको न्यायको खोजीमा माइती पक्ष भाँैतारिरहेका छन् । यस्ता घटनाको सत्यतथ्य बाहिर आएर पीडितले न्याय पाउनु जरुरी छ । त्यसको लगत्तै बुटवलमा नै भदौ १९ गते सीता भण्डारी मृत फेला पर्नुभयो । श्रीमान् तथा घरका सदस्य मिलेर हत्या गरेको माइती पक्षको भनाइ छ । उहाँको न्यायका लागि माइती पक्ष लागिपरेका छन् तर अझै उचित न्याय पाउन सकेका छैनन् ।

    बुटवलमै असोज २० गते अमेरिकाको भिसा लागेकी अनिता रेग्मीलाई सासु र देवर मिलेर दाइजोकै कारण झुण्ड्याएर हत्या गरे । अनिताको न्यायका लागि माइती पक्ष र आफन्तले अनेक प्रयास गरे पनि न्याय पाउन सकेका छैनन् । निरीह भएर बस्नुको विकल्प भएन र महिला हिंसाविरुद्धको अभियान सञ्चालन हुँदै गर्दा अनिता रेग्मीको शव मङ्सिर २० गते मात्रै जलाइयो । उहाँको न्यायको खोजीमा माइती पक्ष भौँतारिरहेको छ तर कतैबाट न्यायको सुनुवाइ भएन । त्यस्तै रुपन्देहीमै सीता थारूको आफ्नै श्रीमान्ले दाइजोकै कारण आगो लगाएर हत्या गरेको समाचार सार्वजनिक भयो ।

    यसैगरी, माइत गएकी दलमाया श्रेष्ठलाई श्रीमान्ले घरमा लिएर आउँदा बाटोमै हत्या गरियो । यी त सार्वजनिक भएका नेपाली समाजका प्रतिनिधि घटना मात्र हुन् । सार्वजनिक नभएका पाटा थुप्रै होलान् । कस्तो विडम्बना यो देशमा महिला, छोरी चेली, दिदीबहिनी कहिलेसम्म असुरक्षित हुने ? अझ घरभित्र अत्यधिक मात्रामा महिला हरेक खालका हिंसाबाट पीडित छन् । कोरोनापछि महिला हिंसाका घटना झनै बढेका छन् ।

    एकातिर आफ्नो छोरी चेली गुमाउनुको पीडा छँदैछ अर्कोतिर न्यायको खोजीमा परिवारका सदस्य छटपटिनुपर्ने अवस्था छ । राज्यलाई यी र यस्ता घटना सामान्य लाग्न सक्ला र राज्यका लागि एकजना व्यक्ति होला तर उसको परिवारका लागि त सर्वस्व हो त्यसैले यस्ता घटनालाई सामान्य रूपमा लिनु हुँदैन । प्रत्येक घरमा यस्ता घटना हुन सक्छन् त्यसैले राज्य, सरोकारवाला व्यक्ति, महिला अधिकारकर्मी, सङ्घसंस्थाले आआफ्नो ठाउँबाट तदारुकता देखाउनु जरुरी छ ।

    हरेक वर्ष महिला हिंसाविरुद्धको १६ दिने अभियान सञ्चालन गरी भाषण गरेर मात्र यसको नियन्त्रण हुन सक्दैन । अन्यायमा परेकोलाई न्याय दिलाउनु समाजको दायित्व हो र खराबलाई खराब भन्न सक्नु एउटा असल नागरिकको कर्तव्य हो । यहाँ त पहुँचका भरमा खराब व्यक्तिलाई साथ दिँदा अपराधीको मनोबल बढेको छ । अपराधी जोसुकै होस् अपराधी नै हो । अपराधीले कुनै पनि हालतमा मुक्ति पाउन हुँदैन । यस्ता अपराधीलाई छोड्यो भने समाजमा अर्को अपराधको जन्म हुन्छ । हत्यारालाई कडा कारबाही हुन सके यस्ता घटना न्यूनीकरण हुन सक्थे । होइन भने यसले आगामी दिनमा विकराल रूप लिन सक्छ ।

    देशमा तीन तहको सरकार छ तर महिला हिंसाका घटनामा कमी आउनुको साटो झनै बढिरहेको छ । यसमा स्थानीय प्रदेश र सङ्घीय सरकारका बीचमा समेत आवश्यक समन्वय हुन सकेको देखिँदैन । नेपालको संविधानमा महिला भएकै कारण कुनै पनि भेदभाव गरिने छैन भन्ने उल्लेख छ । प्रत्येक महिलालाई स्वाभिमानी भई, स्वतन्त्रपूर्वक बाच्न पाउने अधिकार छ तर त्यसको अनुभूति महिलाले गर्न पाएका छैनन् । अर्कोतिर, महिला हिंसा न्यूनीकरण गर्न सबैभन्दा पहिला हिंसापीडित महिला सचेत हुनु जरुरी छ ।

    महिलालाई सक्षम र आत्मनिर्भर बनाउनु पनि उत्तिकै जरुरी छ । समाजले पनि अन्याय परेका महिलालाई सहयोग सहानुभूति र हौसला प्रदान गर्नुका साथै न्याय दिलाउन सक्नुपर्छ । हिंसा सहनुहुँदैन भन्ने चेतना महिलामा भयो भने केही हदसम्म समस्या समाधान हुनसक्छ । महिलाले आफू हिंसामा परेको कुरा आफ्नो नजिकको व्यक्ति वा साथीसँग निर्धक्क रूपमा राख्न सकेमा पनि केही हदसम्म हिंसा कम हुन सक्थ्यो ।

    pk-farnichar

    भूमि बैङ्कको प्रस्त ...

      काठमाडौं, १५ चैत।  ६ किसान संगठनहरूले ...

    गोलबजार मेयर गोल्डकप ...

    सिरहा, १५ चैत। सातौं गोलबजार मेयर गोल्डकप आन्तर्राष्ट्र ...

    कटुवा पेस्तोलसहित बा ...

    फाईल फोटो। सिरहा, १५ चैत। सिरहा प्रहरीले कटुवा पेस्त ...

    छुआछुत विरुद्ध गोलबज ...

    सिरहा, १५ चैत। माँ दुर्गा महिला समुह गोलबजार ५ मगर टोलल ...

    सम्पर्क

    गमक मिडिया हाउस प्रा.लि. द्वारा सञ्चालित गमक पोष्ट अनलाईन

    • गोलबजार नपा ४, सिरहा
    • मोवाईल : ९८५२८२८६५७
    • www.gamakpost.com
    • इमेल : [email protected]
    • सूचना विभिाग दर्ता नं. : ३१२४-२०७८/७९

    हाम्रो बारेमा

    • अध्यक्ष/कार्यकारी सम्पादक : आशे कुमार विश्वकर्मा ‘आशिष’
    • प्रवन्ध निर्देशक : मुकेश कुमार यादव
    • सम्पादक : श्याम खनाल